قطره ای از دریا

هوالمحبوب

سرشو کمی خم کرده بود، مثل کسی که داره چرت میزنه.

ولی در واقع ضمیرانا اغلب در این حالت بود.

دلم می خواست باهاش حرف بزنم،  آروم صداش کردم:

ضمیـ ...

سرش رو به بلند کرد و با اشاره به من فهموند که: شروع کن

یه چار پایه گذاشتم زیرم و گفتم:

می دونی می خوام برای زندگیم برنامه ریزی بهتری انجام بدم

تا بتونم بهتر از لحظه لحظش استفاده کنم،

بعد در حالی که برای بیان احساسم دستامو در هم فروکرده

و فشار میدادم گفتم: حالا نظرتو به من میگی؟... لطفا.

نفس عمیقی کشید، و خط نگاهشو از دیوار پشت سرش کم کم و با چند

مکث به طرف من کشید. و در حالی که کمی سرشو کج گرفته بود،

گفت: آیا اکنون از زندگی خود راضی نیستی؟

چند لحظه چشمامو بستم و در حالی که سرمو تکون میدادم گفتم:

 خوب چرا، راضیم. ولی نمیدونم وافعا از ته دل گفتم یا نه.

ادامه داد: ولی می خواهی تا بهتر و بهترش کنی، کامل و کاملتر.

پس به تو می گویم که باید همواره جاری بود، ولی در عین راضی بودن.

و ایندو لازم و ملزوم یکدیگرند.

باید جاری بود تا مثل جویبار یا رودی زلال در آخر به دریا بریزی.

و راضی بود، تا از آن چه "اکنون" در دستان توست،

بهره خوبی ببری و آن را سپاس گویی.

چرا که "اکنون" همان واژه ایست که اگر قدر نشناسیش،

تبدیل به حسرتی در آینده می گردد.

و بدان که هیچ گاه نمی توان از گذشته فرار کرد.

پس گذشته و آبنده تو در گرو اکنون است.

در واقع زمان واژه ای نسبیست که ما بر روی تغییرات میگذاریم

هر عملی نیتی داشته که لباس گذشته او و نیز هر عملی باطنی دارد

که لباس آینده اوست.

یه خورده گیج شدم، صحبتاش آروم و شمرده شمرده بود،

ولی به طرز عجیبی بر دلم میشست.

نمیدونم، شاید احساس میکردم که در گذشته های دور،

با این لحن آشنا هستم.

وقتی من در حرفهاش غرق میشدم و سعی میکردم روی قسمتی

از اونها فکر کنم، انگار می فهمید و تا آماده شدن مجدد من مکث میکرد.

شاید اینو از حالتهای چشمام حس میکرد، نمیدونم.

 تا بعد اگر به فضل و توفیق او عمر مفیدی بود.

کپی با ذکر منبع بلامانع است